Lektura wspomnianego tekstu sugeruje, iż data urodzenia danej osoby zapewnia jej konkretny znak zodiaku. Zależności jest znacznie więcej: miałaby również warunkować cechy fizyczne takiego człowieka i… równowagę światła oraz ciemności w jego duszy. Na podstawie przeprowadzonych badań eksperci mogą zyskać wgląd w system wierzeń funkcjonujący na tych terenach tysiące lat wcześniej.
Czytaj też: Pradawne piramidy z Ameryki Północnej. Zagadkowe znalezisko i dawne obserwatorium astronomiczne
Do zapisania zwoju jego autor bądź autorzy wykorzystali język hebrajski. Tekst zawiera znaki zapisane alfabetem greckim, aramejskim i starożytnym hebrajskim. Umieszczono w nim także kod. Z tego względu członkowie zespołu badawczego zakładają, że była to lektura przeznaczona dla osób wtajemniczonych – najprawdopodobniej przywódców rzeczonej sekty.
Jeśli wierzyć ich sugestiom, każdy człowiek miałby przypisane cechy w oparciu o datę swojego urodzenia. Jak miałoby to działać? Chodzi o zależność, w której każda data w kalendarzu związana jest z określoną ilością światła lub ciemności. To z kolei miałoby warunkować ilość dobra lub zła znajdującego się w duszy osoby urodzonej w danym dniu. To dość prosta, choć oczywiście niepoparta naukowymi dowodami koncepcja.
Członkowie badanej sekty nazywali się dziećmi światłości. Wierzyli, że data urodzenia ma wpływ na obecność dobra i zła w duszy danego człowieka
Członkowie opisywanej sekty nazywali się dziećmi światłości. Archeolodzy sądzą, iż proces ich inicjacji był skomplikowany, ponieważ nie wystarczyły szczere chęci i wiara w głoszone przez członków ideały. Najwyraźniej do sekty nie mógł dołączyć każdy, ponieważ odrzucano ludzi urodzonych w “niewłaściwych” dniach. Ci, którzy przyszli na świat w czasie dominującej ciemności, nie mogli zostać uznani za dzieci światłości.
Czytaj też: Gdzie trafił człowiek po wyjściu z Afryki? Nareszcie poznaliśmy odpowiedź
Zdecydowanie lepiej znanymi i mającymi większą popularność tekstami z Bliskiego Wschodu są tzw. zwoje znad Morza Martwego. Ich datowanie sięga okresu sprzed około 2000 lat, co sprawia, iż mowa o jednych z najstarszych dokumentów spisanych w języku hebrajskim. Zwane także rękopisami z Qumran, zostały znalezione w latach 1947–1956 w 11 różnych grotach.